Morus alba 'Macrophylla'Witte moerbei

De twijgen bij de witte moerbei zijn grijsgroen behaard, die van de zwarte zijn geelgroen en onbehaard.
De moerbei loopt laat uit en ook de bloei is laat. Dat is een groot voordeel. De bloemen lijden niet van een late nachtvorst, zodat vruchtzetting goed is gewaarborgd.
De moerbei bloeit eind mei. De boom is zelf fertiel.

Er zitten zowel mannelijke als vrouwelijke bloemen aan de boom (eenhuizig). De vrouwelijke bloemen staan steeds bij elkaar en groeien na bevruchting uit tot een vlezige, op bramen lijkende vruchten. Bij de witte moerbei zijn deze klein en minder smaakvol.

Een moerbei groeit het beste op een vruchtbare, lichte zandgrond. De moerbei is kalkminnend. Een regelmatige bemesting met stalmest voldoet het beste om de kalk- en organische voorraad aan te vullen en op peil te houden. Een moerbei plant je in het najaar op een plaats die veel zon krijgt.
Wortels van de boom zijn heel kwetsbaar; snoei er niet aan.

In de jeugdfase is de groei van de moerbei sterk. Op oudere leeftijd neemt deze meer en meer af. Om de groei er wel in te houden worden alle nieuwe scheuten in de winter getopt: de uiterste groeipunt wordt afgesnoeid. Aan de blijvende scheut worden in het voorjaar kortloten gevormd, waaraan bloei en vruchtzetting komen. De kortloten temperen sterke groei en voorkomen dat er weinig bloem- en vruchtzetting zal zijn. Vruchten groeien aan de moerbei nu eenmaal aan eenjarig lot. Op tweejarig lot is de vruchtzetting beduidend minder. Driejarig lot blijft zelfs kaal; er komt geen bloem en vrucht meer aan. Het is dus zaak door te snoeien zoveel mogelijk eenjarig lot aan de moerbei te krijgen.
Snoei een moerbei uitsluitend vanaf het begin tot midden winter. De bomen verkeren dan in rust. Later snoeien betekent bloeden van de boom. Oudere bomen bloeden vaak ook nog in de rustperiode als er wordt gesnoeid.